ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﺭﺑﺎﺑﻢ ﺷﻮﺩ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻬﺪ ﺩﻗﯿﺎﻧﻮﺱ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﻣﻨﺠﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﻏﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﮐﻮﺭﯼ ﻭ ﻏﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔرﺩﺍﻧﺪﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎ ، ﺍﻣّﺎ ﺩﺭﻧﮕﯽ ﮐﻦ
ﺍﺯﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺷﻮﺩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺷﺪﻩ ﮐﺎﺭ ﺣﺒﯿﺐ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺑﻪ
ﺯ ﺁﻩ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯﺩﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺭﯾﺰﺩ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼِ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﮤ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ
ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺒﺮﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺩﻟﺖ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻟﮑﻦ ﺍﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺭﺣﻤﯽ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺯﻫﺠﺮﺍﻧﺖ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺩﻣﯽ ﻭﺻﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻓﺼﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻗﺒﻀﻢ، ﺩﻣﯽ ﺑﺴﻄﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽّ ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﺮﮤ ﺍﺷﮏ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﯾﺮﺍﻥ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
شاعر : ﻣﻬﺪﯼ ﺑﻘﺎﯾﯽ

هر کسی از زندگی معنای خاصی دریافت می کند و هر شخصی برداشت متفاوتی از خوشبختی دارد اما کمتر کسی می داند که زندگی یعنی داشتن خانه امن و گرم از جنس مهر در دلهاست. کمی اندیشیدن به کسانی که با انها زندگی ما مجموعه گرفته است و کسانی که از بیرون شاد و از درون غمگین هستند و با دیدنشان شاد و از ندیدنشان دلتنگ می شویم، می توان خوشبختی را همین اطراف در نزدیکیمان  لمس کنیم. مطمنا صاحب یک ماشین لوکس و یک خانه مجلل بودن، نمی تواند مهر بکارد و دلی بخرد. همه ثروت یک انسان می تواند مهر و محبت باشد که بی دریغ در رودخانه ی زندگیش جاری و مانند مهتابی روشن در شب تاریک دیگران بدرخشد. اما گاهی در حاشیه‌های زندگی هستند کسانی که برایمان نقاط ضعف می شوند و با پرداختن بی مورد به آنها خانه های مهر و محبت سرد و تاریک می‌شود اما با پی بردن به این حاشیه‌ها می توان باز عشق را در دلها کاشت. یاد گرفته ایم که هر مسئله را حل کنیم اما بعضی از آدم‌ها را باید پاک کرد تا آثارشان باعث کم رنگی رابطه‌ها و مهربانی‌ها نشود. با این حال می شود حتی برای کسانی که به ما بدی کرده اند بهترینها را آرزو کرد.

کار بعضی از ما به جایی رسیده است که تا صدای اذان بلند می شود تلویزیون را خاموش می کنیم نعوذبالله گویی صدای اذان آزارمان می دهد .یکی از دستوراتی که در آموزه‌های دینی به آن سفارش شده، این است: کسی که صدای اذان را می‌شنود از کارهای دنیایی پرهیز نموده و آماده انجام نماز شود، بنابراین، ممکن است خواندن درس را نیز یکی از مصادیق پرداختن به دنیا دانست و بهتر است از آن اجتناب شود. البته، با جست‌وجویی که در منابع روایی انجام گرفت روایتی که صراحتاً دلالت بر این مطلب نماید که کسی که نزدیک اذان درس بخواند بهره‌ای از آن نخواهد برد را نیافتیم. اما اگر درس خواندن را نیز از امور دنیایی بدانیم شاید بتوان گستره روایات را بدان نیز سرایت داد.معناى آن این است که خدا و ملائکه آگاه‌اند که من شما را از زمان انجام نماز آگاه کردم پس سرگرم امور دیگر نشوید که این برای شما بهتر است و زمانی که مۆذّن بگوید: «حَیَّ عَلَى الصَّلَاةِ» پس اذان چنین گوید: ای امت محمد! خدا دین خودش را برای شما نمایان ساخت پس آن‌را ضایع نسازید و لکن به آن پایبند باشید تا خدا شما را مورد آمرزش قرار دهد و به کارهای دیگر خود را مشغول نسازید، چرا که نماز ستون دین شما استدر روایتی امام علی(علیه السلام) از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) راجع به تفسیر اذان پرسید؟ پیامبر در پاسخ فرمود: ای على! اذان حجتى است بر امت من و تفسیر آن این است که مۆذّن هنگامی که بگوید: «اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ» معنایش این است که خدایا! تو گواهى بر آنچه من می‌گویم که اى امّت احمد به تحقیق که وقت نماز رسید، پس آماده باشید و کار دنیا را رها نمایید و چون گوید: «أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ» معناى آن این است که  خدا و فرشتگان خدا و آنچه در آسمان‌ها و زمین است، آگاه هستند که من وقت نمازهای پنج‌گانه را به اطلاع شما رساندم پس خود را برای نماز آماده نمایید و چون گوید: «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ»، معناى آن این است که خدا و ملائکه آگاه‌اند که من شما را از زمان انجام نماز آگاه کردم پس سرگرم امور دیگر نشوید که این برای شما بهتر است و زمانی که مۆذّن بگوید: «حَیَّ عَلَى الصَّلَاةِ» پس اذان چنین گوید: ای امت محمد! خدا دین خودش را برای شما نمایان ساخت پس آن‌را ضایع نسازید و لکن به آن پایبند باشید تا خدا شما را مورد آمرزش قرار دهد و به کارهای دیگر خود را مشغول نسازید، چرا که نماز ستون دین شما است…