ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﺭﺑﺎﺑﻢ ﺷﻮﺩ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻬﺪ ﺩﻗﯿﺎﻧﻮﺱ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﻣﻨﺠﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﻏﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﮐﻮﺭﯼ ﻭ ﻏﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔرﺩﺍﻧﺪﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎ ، ﺍﻣّﺎ ﺩﺭﻧﮕﯽ ﮐﻦ
ﺍﺯﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺷﻮﺩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺷﺪﻩ ﮐﺎﺭ ﺣﺒﯿﺐ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺑﻪ
ﺯ ﺁﻩ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯﺩﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺭﯾﺰﺩ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼِ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﮤ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ
ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺒﺮﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺩﻟﺖ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻟﮑﻦ ﺍﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺭﺣﻤﯽ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺯﻫﺠﺮﺍﻧﺖ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺩﻣﯽ ﻭﺻﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻓﺼﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻗﺒﻀﻢ، ﺩﻣﯽ ﺑﺴﻄﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽّ ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﺮﮤ ﺍﺷﮏ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﯾﺮﺍﻥ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
شاعر : ﻣﻬﺪﯼ ﺑﻘﺎﯾﯽ